रुकुम यात्रा । यात्रा संस्मरण–भाग २

खलंगा पुगेपछि हामीहरु बासबस्ने होटलको खोजीमा लाग्यौँ । बाटोमा हिँड्दा एकजना स्थानिय मित्र भेटिएका थिए । उनैको शिफारिसमा शिशिर होटल भन्ने होटल त्यहाँको सबैभन्दा सुविधासम्पन्न होटल हो रे भन्ने थाहा हो । उनी भन्दैथिए “शिशिर होटल त रुकुमको फाईब स्टारै हो नि सर ।” उनि थप्दै थिए “सारा यान्जीओ आईयान्जीओका मान्छे तिँ बस्छन । तपैँहरु पनि त्यैँ बसे हुन्छ ।” उनको कुरालाई शिरोधारण गरेर त्यँही बास बस्ने निधो गरियो ।

निधो त भो तर मौखिक र अन्तरआत्माले गरेको निधोले त पुग्दैन क्यारे । त्यसको लागि होटलमै पुग्नुपर्यो । खोज्दै जाँदा बाटोको छेउमा एउटा भर्खर बन्दै गरेजस्तो देखिने फोहोर फोहोर र अगाडी हिलाम्य भएको घर देखियो । त्यसैको अगाडि टाँगिएको थियो “होटल शिशिर बसन्त एण्ड लज ।” सुरुमा त होटल भित्र छिर्नेबाटो पहिल्याउनै समय लाग्यो । पछि छेउमा सिमेन्टका खुड्किलाहरु बनाएको रैछ । त्यसबाट तल भुमिगत हुनुपर्ने । तल गएर पो बल्ल थाहा भो पखेरामा ठड्याईएको ५ तले घर रैछ त्यो । माथिबाट हेर्दा मात्र एकतले लाग्ने ।

रुकुमको खलंगाबजार

होटल साउजीले हामीलाई यस्सो नियाल्दै भने “काँ देखि आउनु भो ?”

मैले भनेँ “हामी काठमाण्डौँ देखि आएका ।” बिचैमा सहकर्मी पवनको आवाज थपियो “हामी संचार क्षेत्रमा काम गर्छौँ, त्यसैले पत्रकार सुरक्षाको अवस्था बारे अनुसन्धानका लागि आएका ।”

अनि साउजीले पनि थपे “त्यसोभा कति दिन बस्ने ? कति दामको कोठो चाईयो ?”

मैले भनेँ “दिन गन्नुभन्दा पैला रुम देखाउनुस न ? रुम चित्त बुझे पो बस्ने, नबस्ने कुरा आउँछ त?”

साउजीले यौटा केटालाई २,३ वटा कोठाका चावी थमाएर हामीलाई कोठा देखाउन पठाए । होटलमा थरी–थरीका कोठा थिए, १००, २००, २५०, ४०० देखि ५५० सम्मका । हामीले हेरेभरीका कोठामा चित्त बुझाएनौँ । चित्त बुझोस पनि कसरी ? कुनै कोठा गतिला थिएनन रुकुमको पाँचतारे होटलमा । अनि फेरी साउजीसंग भन्यौँ “यी कोठाहरु त ठिक छैनन् साउजी । अरु अल्ली राम्रा छन भने देखाउनुस ।” साउजीले सर्त तेर्स्याउँदै भने “त्यसोभए आज र भोलि भीआईपी रुममा बस्नुस, तर पर्सी खाली गर्नुपर्छ नि फेरी ।” विकल्प नै नभएपनि हामीले हुँदैन भन्नुको कुनै अर्थ पनि त रहेन । “हवस्” भनेर लाग्यौँ कोठातिर ।

कोठामा झोला राखियो, हातमुख धोईयो अनि यस्सो बाहिर निस्केको त भर्खरैको झरीले निकै चिसिएको रुकुमले हामीलाई फ्रिज गरिदिउँला झैँ गरी ठन्ड्याएको थियो । यस्तो चिसोमा बाहिर जानु भनेको झन विरामी पर्नु हो भन्ने निश्कर्षका साथ फेरी होटलमै फर्कियौँ ।

मौसमको च्यालेन्जलाई पवनजीले ईन्काउन्टर दिने सुर कसे । म भने उही, बिरामीको हवाला दिँदै साथदिन नसक्ने कुरा बताएँ । साँझ खानपिनसंगै, स्थानिय पत्रकार मित्रहरुलाई फोन मार्फत हामी आउनुको उद्धेश्य र भेटका निम्ति निम्तो दिने काम गरियो । अनि सुत्नका निम्ति कोठातिर लागियो । काठमाण्डौ मात्र लोडसेडिङ्गबाट पिडित हो की भनेको त रुकुमपनि उही पिडाबाट गुज्रिरहेको रहेछ । होटलको काम गर्ने भाईले ल्याईदिएको मैनबत्तीको धिपधिपे उज्यालोमा पवनजी र म एकछिन भोलिको कार्यतालिकामा गफियौँ र सुत्ने तरखरमा लाग्यौँ । पवनजीको अनौठो बानी रुकुम पुगेर थाहा पाएँ, उनीलाई घर बाहेकको ओछ्यानमा निन्द्रा लाग्दोरहेनछ, त्यसैले जहाँ जाँदापनि घरकै ओछ्यानको झल्को पाउन तन्ना बोकेर हिँड्दारहेछन । उनी, संगै लगेको तन्ना ओछ्याएर पल्टिए पलङ्गमा ।

म पनि अव सुत्छु भनि सिरक ओढ्न थालेको त टाउको छोप्दा खुट्टातिर पुग्दैन, खुट्टा छोप्दा टाउकोमा पुग्दैन ! मुटु कमाउने जाडो, रुघाखोकीले थलिएको ज्यान, त्यसमाथि आकाशका तारा हेर्नमिल्ने शिरक, त्यो पनि टाउको छोप्दा घुँडा देखिने, हे दैब ! अब कसो गरुँ? जसो भएपनि सुत्नुको विकल्प पनि त थिएन । पुषको जाडो छेल्न मलद्धार र टाउको जोडेर कुप्रिएको कुकुर झैँ कुप्रिएर सुतियो । बल्लतल्ल निदाउन के लागेको थिएँ, कता हो कता पानीको परेजस्तो आवाज सुनेँ । पवनजी निद्राकै तालमा भन्दै थिए,“हैन झरी पर्यो कि क्या हो ?” अनी जुरुक्क उठेर हेरेको त बाथरुम र होटलको भित्ताभर पानीको धारा पो लाग्दोरैछ त, रुकुमको पाँचतारे होटलको भीआईपी रुममा !

जे होस् जसो–तसो सुतियो रुकुममा पहिलो रात, भोलिदेखि सुरु गरिने काम चाँढै सकियोस भन्ने कामना सहित ।

क्रमश: