असनमा दश मिनेट बिताउँदा........

असनको गल्ली र सुर्यास्तताकाको भिड

असनचोकको किनमेलको हतारो

खै खै दुइ पाउ अदुवा पाम त साउजी !

यो चैँ च्याउ लिने र दिनेको दोहोरो लाइन ।

यो पनि च्याउकै कारोवार

यता चाँही च्याउ हैन हरियो तरकारीको ब्यापार चलेको छ फेरी ।

यता पनि तरकारीकै लर्को ।

माछो, माछो, माछो... भ्यागुतोऽऽऽऽऽ हैन माछै हो है ! :)

लसुन माथी सेवा शुल्क, मात्र रु ४० रे ।

तरकारी पछि अमिला दानाहरुको ब्यापार यो कुनामा चाँही ।

टपरी र खुर्सानीको ब्यापारमा मान्छे त्यति नआएरै हो कि बज्यै मोवाइलमा मस्त भएको?

भगवान पनि ब्यापारमा राखिए !

गजल

हिजोसम्म झुस्स थियौ, खस्रा थिए छाला ।

प्रधानमन्त्री भएपछि, चिल्ला भएछन गाला ।

देश हाम्ले हाँक्न पाए, के के गर्छौँ भन्थ्यौ,

अ‍ैले चाबी अन्तै भन्छौ, कस्ले खोल्छ ताला?

गाउँ डुल्न थालेका छौ, गरिबका घर खोज्दै,

तिम्लाइ ख्वाको रिण तिर्ने, छ कि छैन चाला?

कैले जान्छौ रारा मुगु, कैले महोत्तरी,

देखि तिम्लाई उज्याला छन्, अनुहार ति काला ।

निमेषभरको झिल्को हैन, चाहियो बल्ने दियो,

मात्र तिम्रो दर्शनले के, गरिबी त्यो जाला?

जागिर, पढाइ र रहर ।

जागिर

जा    जानैपर्छ

गि    गिर्नैपर्छ (हाकिम सामु )

र     रहर नहुँदा नहुँदै पनि ।  

पढाइ

प     पहाड जत्रा किताबका थुप्राले

ढा    ढाट्न छल्न सिकाए

इ     इच्छा नहुँदा नहुँदै पनि ।

रहर

र     रछ्यानमा छरिएका र

ह     हतारमा देखिएका सपनाहरु

र     रंगीन बन्न नपाउँदै मर्दैछन अनि ।

छोटो कविता: तापक्रम

तिमी तात्यौ, म नि तातेँ
के तात्नुहाम्रो दोष थियो र ?
अरुहरु पनि त तातेकै हुन र छन पनि,
तातै–ताताहरुको माझ बसेर,
तातिरहनु हाम्रो बाध्यता पनि त हो नि, हैन र ?
थाहा छ किन ?
किनकी यो प्रचण्ड गर्मीको मौसम छ नै त्यस्तै,
तापक्रम नै ४५ डिग्री जो छ ।

गीत : बन्दका बिरोधमा ।

पुग्नुथियो गाउँसम्म, भयो बाटो बन्द ।

खुल्नेचाँही हो कहिले, छैन छेकछन्द ।

सुत्केरी छिन प्यारी मेरी, बिरामी छिन आमा ।

बाटो हुँदा चक्काजाम, आँशु छन् आँखामा ।

माग्ने एउटा दिने अर्कै, आपसको तानातान् ।

बिचबाटो मै अत्रपत्र छु, पिर कस्ले बुझ्देलान् ।

न हो दोषी यो मुलबाटो, न हुँ दोषी म नै ।

माग तिम्रो अरुसंगै, पिडा हाम्लाइ झनै ।

जाने हो म धेरैटाढा, नरोक्देउ बाटो ।

आजै देखि त्यागिदेउ, बन्दको यो पाटो ।

गजल ।

आफ्नै हात जगन्नाथ जति थप्छौ थपेहुन्छ ।
भगवान बन्नखोज्यौ मन्त्र आफै जपेहुन्छ ।

मुर्ख ठान्यौ जनतालाइ भाग्यदाता बन्ने दाउमा,
भन्छौ अँझै हामीलाइ पिडा अँझै खपेहुन्छ ।

जेठ चौध कुर्दाकुर्दै कैयौँ चौध बितिसके,
टपथियौ भष्ट्राचारमा झुटबोल्न नि टपेहुन्छ ।

आफ्नै हात जगन्नाथ छ, म्याद अँझै थपेहुन्छ ।
भगवान बन्न खोज्यौ आफ्नै गाथा जपेहुन्छ ।

बन्द अनि मेरो मोवाइलले गरेका केही क्लिकहरु ।

 कुपण्डोल छेउमा साइकलमा हुँइकिँदै एक जोडी । २०६९ बैसाख २९ बिहान

सुनसान बाटोमा  तरकारी बेच्न हिँडेका ब्यापारी, २०६९ बैसाख २९ बिहान

बन्दका कारण आज अल्लि सबेरै काममा हिँडेको थिएँ । बन्दका क्रममा बाटोमा हिँड्दै गर्दा देखिएका केही दृश्यहरुलाइ मोवाइलमा रहेको क्यामेराले कैद गरेको छु । कम गुणस्तरिय तस्विरहरु भएपनि सायद रमाइला नै होलान् भनेर यहाँ राखेको छु । यो तस्विर यात्रा कुपण्डोल देखि हरिहरभवन पुल्चोक सम्मको हो ।
मिति: २०६९ साल बैसाख २९ गते शुक्रबार ।

सुरक्षा गस्तीमा हिँडेको शशस्त्र प्रहरीको टोली । २०६९ बैसाख २९ बिहान

उफ् यो गर्मी, त्यसमाथि बन्द र यो छोरी.. । २०६९ बैसाख २९ बिहान

अब यो बाटो मात्र मेरा लागि ... ! २०६९ बैसाख २९ बिहान

सुरक्षाकर्मीहरुको तैनाथी, हरिहरभवन छेउ ।  २०६९ बैसाख २९ बिहान

बन्दमा पनि सवारी दुर्घटना ? २०६९ बैसाख २९

मेरो पथ र तिम्रो साथ ।

बिहेको दिनमा ।

समय, न तिम्रो बशमा हुन्छ न मेरो बशमा । हिजोजस्तै लागेथ्यो महिन्द्रा कम्पनीको सामान ओसार्ने भ्यानमा बसेर दुलाहा रुपी भेषमा तिम्रो घरमा हुलका हुल मान्छे लिएर बिहे गर्न गएको । अनि तिनै तनाम मान्छेहरुलाई साँछी राखेर बिहे गरेको । तर...करिब आठ बर्ष लागेछ है ख्यालख्यालैमा !

आजका दिनमा सम्झिरहेको छु त्यो पल, अनि त्यो भन्दा पनि पहिलेका रमाईला दिनहरु ।

म रेडियो स्टेशनमा गीतहरु क्यूमा राखेर घण्टाघर चौरमा तिमीलाई भेट्न पुगेको, अनि तिमी अफिसको खाजा समयलाई मारेर मलाई भेट्न बुलबुले छेउछाउमा आएको ।

थोरै समय र नियतवश नभएपनि अन्जानमै गरिएका ती घुमघामका रमाईला क्षणहरुलाई अचेल डेटिङ्ग भनिदोरहेछ, बल्ल बुझ्दैछु ।

तर बिहेको यतिका बर्ष भैसक्दा पनि तिमीलाई समय दिन नसकेकोमा उत्पात् पछुतो लाग्छ, पत्रकार थिएँ समय अभावका कारण बिहेका अघिल्लो दिनमात्र बिहेको तयारीमा जुटेको, रेडियोमा ब्यस्त हुँदा ससुरालीमा खाना खाने निम्तोमान्न जाँदा समेत समय अभावले खान नपाएर टिफीनमा बोकेर गएको खाना बाटैमा पोखिएको पल सम्झिँदा लाग्छ, “ती दिनहरुमा मैले के का लागि दौडधुप गरेको रहेछु हँ?”

बिहेको केही बर्ष पछि ।

एक दशकको बिहेको यात्रामा मुश्किलले मात्र एकबर्ष समय तिमीलाई दिएँहुँला र पनि तिमीले हाँसी हाँसी मलाई साथ दिईरह्यौ । तिमीले साँचेका सपनाहरुलाई लत्याएर म मेरै मुढी र जोगी पारामा कैले समाजसेवा त कैले अभियान भन्दै कता कता दौडिरहेँ तर तिमीले कहिल्यै यसो नगर भनिनौँ । बरु जे गर्छौ मन लगाएर गर पछुतो हुने काम कैल्यै नगर भन्यौ । जुन मेरालागि आज पनि प्रेरणादायी कुरा बन्दै आएको छ ।

यस विचमा तिमीले मलाई दिएको अमुल्य उपहार “प्राप्ती” पनि २ बर्षभन्दा बढीकी भैसकिन् । यो यात्राका क्रममा मैले देखेको तिम्रो यो त्याग, तपस्या, मेहनत अनि संघर्षका अघि नतमस्तक छु म । मैले नाटक गरेपनि, कथा लेखेपनि, रेडियो कार्यक्रम बनाएपनि या समाजसेवाका निम्ति विभिन्न अभियानमा सामेल भएपनि अबैतानिक रुपमा मेरो प्रमुख सल्लाहकारको भूमिका जून तिमीले निर्वाह गरिरहेकी छौ, बिहानै उठेर ग्रीन टी बनाएर खुवाएकी छौ, दिनभर मेहनत गरेर कमाई गर्दै मलाई बाँच्न सहज बनाएकी छौ त्यसको मुल्य हुनैसक्दैन ।

कान्ति, छोरी र म ।

त्यसैले यस क्षणमा मैले यी कुराहरु भन्न कुनै कञ्जुस्याँई गर्नैपर्दैन –“तिमी महान् आमा हौ, महान श्रीमति हौ, महान छोरी हौ, महान बुहारी हौ तर त्यो भन्दा कैयौ गुणा महान् मेरी अत्यन्तै नजीककि आत्मिय साथी हौ ।”

काली....! अर्को जुनी त हुन्छ हुन्न थाहा छैन तर जुनीभर यो साथको अपेक्षा गरिरहनेछु ।