रुकुम यात्रा । यात्रा संस्मरण–भाग १

पत्रकारहरु माथि भएका भौतिक आक्रमण र हमलाका घटनाहरु समेटेर रेडियो डकुमेन्ट्री बनाउने अनि ति कार्यक्रमहरुलाई मैले संचालन गर्दैआएको एउटा रेडियो कार्यक्रमबाट प्रसारण गर्ने भनेर कार्यालयबाट सहकर्मी संचारकर्मी पवन न्यौपाने र म एक हप्ते भ्रमणका लागि माघ ६ गते रुकुम जाने निधो भयो ।

अफिसियल चाँजोपाँजो मिलाउने काम पवनबाटै भएकोले म चाँही ढुक्क थिएँ । तैपनि सुक्रबारको डेडलाईन हुने भएकोले रेडियो कार्यक्रम बनाएर विहीबार नै सक्नुपर्ने थियो, र सकियो पनि । माघ ६ गते सुक्रबार बिहान अल्ली अबेरसम्म सुत्दैथिएँ मोवाईलको रिङ्ग बज्यो । कस्ले रहेछ भनेर हेरेको त पवनको फोन रहेछ ।

पवनजी भन्दैथिए- “नौ बजेको फ्लाईट हो गुरु । तयार भएर बस्नु है, म आउँदैछु ।”

अनि पो झल्याँस्स भईयो, आज त रुकुम जाने हो नि ।

हतार हतार गरेर हातमुख धोएँ र लुगा लगाएँ । त्यत्ति सन्चो पनि थिएन । विगत एक हप्तादेखि रुघाखोकी लागिराखेको थियो । तैपनि भनेकै समयमा नित्यकर्म सकेर तयार भएँ ।

त्यतिन्जेल पवनजी पनि ट्याक्सी लिएर आईपुगेका थिए । एयरपोर्ट पनि समयमै पुगियो र नेपालगञ्ज एयरपोर्टमा ओर्लँदा १० बजेर १६ मिनेट भएको रहेछ । काठमाण्डौँको मुटु कमाउने जाडोबाट नेपालगञ्जको न्यानो मौसममा पुग्दा त ज्यानपनि त्यस्सै लठ्ठ भएर आयो ।

तैपनि जानु रुकुम थियो, यात्रा नेपालगञ्जसम्मको सिमित थिएन । त्यसैले रुकुमको हवाइजहाज बारे बुझ्न जानुभन्दा पहिला पेटको डाह त मार्नुपर्यो भनेर छेवैको खाजाघरमा छिर्यौँ र चना अनि केही टुक्रा पकौडा खाईयो तर चर्को न चर्को सबै खानेकुरा । पानी खान खोजेको खाजाघरमा पानी समेत रहेनछ । होस त भनेर फेरी एयरपोर्ट कार्यालयतिरै छिर्यौँ । त्यहाँ पुगेर एकजना चिनजानका मित्रकी श्रीमति त्यही कार्यरत भएकाले सोर्स लगाउने बिचार गर्यौँ । आखिर यो देशमा नुनदेखि सुनसम्म जहाँ पनि सोर्सविना काम नचल्ने । हामी पनि कुन ड्याङ्गका मुला हौँ र?

म अनि पृष्ठभुमिमा खलंगा बजार

लामै भनसुनपछि बल्ल बल्ल टिकट पाईयो तर भोलीपल्टको मात्रै । त्यसो त, आज जहाज चाँही उड्ने रैछ, तर हिजोको अवरुद्ध भएको जहाज रैछ । पहिने नै यात्रु सबै भरिभराउ रैछन त्यसमा । फेरी दाँत ङिच्याउँदै हामीलाई त आजै जानुपर्ने जरुरी थियो भन्यौँ नेपाल बायुसेवा निगमका मुकाम प्रवन्धकलाई ।

उनले पनि निकै दया देखाएझैँ गरि भने “ल ठिक छ त्यसोभए, यहीँ बस्नुस । प्लेन आईसकेपछि पनि कोही यात्रु आउन अबेर गरे भने तपाईहरुलाई उडाईदिम्ला।” यत्ति भनाईले हाम्रोपनि कोही छ भन्याझैँ भयो । अनि यताउति गरेर एकघण्टा बिताईयो । त्यतिबेलासम्म जहाज पनि आईसकेको थियो । मुकाम प्रवन्धकले हामीलाई बोलाएर टिकट र केहीपनि नलेखेको दुईवटा बोर्डिङ्ग पास थमाए । अनि भने “ल जानुस तर प्लेन उड्नुभन्दा अघि हिजोको टिकटवाला दुईजना आईहालेभने तपाईहरु झर्नुपर्छ नि फेरी !” हामीहरु पनि हुन्छ भनेर लुरुलुरु भित्र पस्यौँ ।

रुकुमको सल्ले स्थित बिमानस्थल नेपाल बायुसेवा निगमको ट्विनेटर र म ।

नेपाल बायुसेवा निगमको ४० बर्ष पुरानो ट्विनेटर परेछ रुकुम यात्राका लागि । जहाजभित्र के पसिएको थियो, हाँसो पो लाग्न थाल्यो, सरकारी विमान परिचारिकाले पुरानो रिसईवी भएको छिमेकीलाई जस्तै ब्यवहार गरेर भित्र पठाईन ।

भित्र ठेलमठेल मानिसहरु थिए । पवनजी त जसोतसो सिट पाएर बसिहाले, म चाँही यताउता कतै सिट छ कि भन्दै हेर्नथाले । छेउमा एकजना दिदी काखमा बच्चा च्यापेर बसेकि रहिछिन, त्यहीछेउमा धन्न एउटा सिट बचेको रैछ, थ्याच्च बसिहालेँ । बेल्ट बान्नै आँटेको, दिदीले प्वाक्क भनिहालिन-“भाई मेरो बेल्ट पनि बानिदिनुस न।”

विमान परिचालिकाले गर्नुपर्ने काम पनि गरियो । बिमान स्टार्ट भयो, परिचारिकाले कानमा हाल्ने कपास र दुई दुई गोटा चक्लेट ल्याएर हातमा थमाईदिईन ।

ट्र्याक्टरले झैँ थर्काउँदै, हल्लाउँदै, २५ मिनेटको यात्रामा रुकुमको सल्ले विमानस्थलमा हामीलाई ओराल्यो । विचमा पहिलोपल्ट प्लेन चढेका यात्रुहरुलाई पहिले चढिसकेकाहरुले सिकाउँदैथिए, “प्लेनमा हल्लिनुहुन्न, उ त्यो हो खारा, उ त्यो हो सिस्ने हिमाल,” आदि आदि....। सल्ले बिमानस्थलमा ओर्लिएर यताउता टहलेपछि हामी करिब पौने घण्टाको बाटो हिँडेर पुग्यौँ रुकुमको सदरमुकाम खलंगा मुसिकोट ।

रुकुम मुसिकोट

क्रमश: